Η ιστορία είναι μία, αυτή που βλέπουν τα μάτια σου κι όπως και να στην πούμε εσύ είσαι αυτός που θα την φτιάξεις μες στο μυαλό σου.
Η ιστορία λοιπόν είναι όνειρο, στα όρια του παράλογου, του μη-συνειδητού, του άφταστου εσωτερικού σου.
Η έμπνευση είναι, κρυπτογραφημένο μήνυμα του υποσυνειδήτου στην συνείδηση σου, την σκέψη σου.
Η έμπνευση είναι εσύ που κρύβεται.
Η ιστορία αυτή είναι έμπνευση που αποφάσισε να σταματήσει να κρύβεται.
Να βγει απ'το χάος το προσωπικό μου, να μπει στο δικό σας, να γίνει χάος, ξανά.
Σταμάτα για λίγο και δες την πραγματικότητα, σαν ιστορία.
Οι λέξεις, οι κινήσεις σου γράφουν σελίδες και οι αποφάσεις σου αλλάζουν κεφάλαια.
Η ιστορία μου θα είναι τραγούδι, για μια κοπέλα που χόρευε με τα χέρια ανοιχτά, απέναντι, ενάντια σ' ό,τι τη σταματούσε. Ευθέως αντίθετα σ' ό,τι την ηρεμούσε(γιατί; αυτό θα είναι το μυστήριο του βιβλίου).
Στο πρώτο κεφάλαιο γύρω από την κοπέλα, θα υπάρχει μια σαφής πλοκή, πρόσωπα συγκεκριμένα, θα έχουμε εξέλιξη, χαρές και συγκινήσεις, σε σωστές δόσεις. Αγωνία 3 σελίδες πριν από το τέλος, και ανακουφιστική εκπλήρωση όλων των προσδοκιών. Ο αναγνώστης θα χαμογελά.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, το βιβλίο θα γίνεται εσωτερικό, θα περιστρέφεται και θα αυτοπεριορίζεται. Τα πρόσωπα θα είναι συμβολικά, αόριστα, αόρατα θα πετούν από πάνω του. Δεν θα έχουμε ευθεία εξέλιξη, δυστυχώς. Αναμασήματα και οπισθογυρίσματα και ερωτηματικά. Η κοπέλα η ίδια σβήνει την πλοκή, εξαφανίζει το τέλος. Γελά με την πεποίθηση μας, ότι θα φτάσει κι αυτή μέχρι το τέλος. Η κατακλείδα αγνοείται κάπου ανάμεσα στους καπνούς. Ο αναγνώστης τουλάχιστον θα απορεί.
Το τρίτο κεφάλαιο, δεν θα έχει το κουράγιο να το διαβάσει κανένας. Κι έτσι όλοι κάνουν ότι δεν υπάρχει, και στις συζητήσεις, στις βιβλιοκριτικές, το τρώνε, το καταπίνουν, αποφασίζουν να κάνουν σαν να μη γράφτηκε ποτέ. Και, φυσικά, ήταν το πιο σημαντικό. Σκεφτείτε μόνο, ότι οι μισές σελίδες ήταν άδειες, προσφέρονταν στους αναγνώστες για αυτοσχεδιασμό. Αλλά είπαμε, δεν το 'μαθε κανείς.
Για όσους είναι περίεργοι και προσποιούνται ότι θα το διαβάσουν, αρχίζει μετά τη σελίδα με τα ξεθωριασμένα γράμματα και τιτλοφορείται:
"Τι με κρατά από το να χαθώ μέσα σε δρόμους που καίνε".
4 σχόλια:
ιστορία είναι ο χώρος που παγιδευτηκε στο χρονο.
έμπνευση είναι το αλλού μέσα στο τώρα (Φ.Γ.).
εμένα, το τρίτο κεφάλαιο θα είναι το αγαπημένο μου
Το αλλού μέσα στο τώρα! Πολύ όμορφο!
Κι όσο για το τρίτο κεφάλαιο, είπαμε το μισό...προσφέρεται! Το άλλο μισό ψάχνει ακόμα μορφήμε την οποία θα λυθεί και το αρχικό μυστήριo έστω κι αν αυτή θα είναι άμορφη, έστω κι αν αντί για τάξη, θα φέρνει αταξία.
αποκωδικοποίησε λοιπον το ασυνείδητό σου και την έμπνευση που κυνηγάς, θα την οσφρηστείς προτού καλά καλά σκεφτείς ότι την ήθελες!
οι αναρτήσεις σου μ'αρέσουν όλο και πιο πολύ τελευταία..!
Το ασυνείδητο σε φάση έκρηξης: να σου επαναφέρει τα προβλήματα μέχρι να τα λύσεις - να μη σ' αφήνει να σφυρίζεις αδιάφορα.
κατάρα λέγω!
Δημοσίευση σχολίου