Η ιστορία

Η ιστορία είναι μία, αυτή που βλέπουν τα μάτια σου κι όπως και να στην πούμε εσύ είσαι αυτός που θα την φτιάξεις μες στο μυαλό σου.

Η ιστορία λοιπόν είναι όνειρο, στα όρια του παράλογου, του μη-συνειδητού, του άφταστου εσωτερικού σου.

Η έμπνευση είναι, κρυπτογραφημένο μήνυμα του υποσυνειδήτου στην συνείδηση σου, την σκέψη σου.

Η έμπνευση είναι εσύ που κρύβεται.

Η ιστορία αυτή είναι έμπνευση που αποφάσισε να σταματήσει να κρύβεται.

Να βγει απ'το χάος το προσωπικό μου, να μπει στο δικό σας, να γίνει χάος, ξανά.

Σταμάτα για λίγο και δες την πραγματικότητα, σαν ιστορία. 

Οι λέξεις, οι κινήσεις σου γράφουν σελίδες και οι αποφάσεις σου αλλάζουν κεφάλαια.

Η ιστορία μου θα είναι τραγούδι, για μια κοπέλα που χόρευε με τα χέρια ανοιχτά, απέναντι, ενάντια σ' ό,τι τη σταματούσε. Ευθέως αντίθετα σ' ό,τι την ηρεμούσε(γιατί; αυτό θα είναι το μυστήριο του βιβλίου).

Στο πρώτο κεφάλαιο γύρω από την κοπέλα, θα υπάρχει μια σαφής πλοκή, πρόσωπα συγκεκριμένα, θα έχουμε εξέλιξη, χαρές και συγκινήσεις, σε σωστές δόσεις. Αγωνία 3 σελίδες πριν από το τέλος, και ανακουφιστική εκπλήρωση όλων των προσδοκιών. Ο αναγνώστης θα χαμογελά. 

Στο δεύτερο κεφάλαιο, το βιβλίο θα γίνεται εσωτερικό, θα περιστρέφεται και θα αυτοπεριορίζεται. Τα πρόσωπα θα είναι συμβολικά, αόριστα, αόρατα θα πετούν από πάνω του. Δεν θα έχουμε ευθεία εξέλιξη, δυστυχώς. Αναμασήματα και οπισθογυρίσματα και ερωτηματικά. Η κοπέλα η ίδια σβήνει την πλοκή, εξαφανίζει το τέλος. Γελά με την πεποίθηση μας, ότι θα φτάσει κι αυτή μέχρι το τέλος. Η κατακλείδα αγνοείται κάπου ανάμεσα στους καπνούς. Ο αναγνώστης τουλάχιστον θα απορεί. 

Το τρίτο κεφάλαιο, δεν θα έχει το κουράγιο να το διαβάσει κανένας. Κι έτσι όλοι κάνουν ότι δεν υπάρχει, και στις συζητήσεις, στις βιβλιοκριτικές, το τρώνε, το καταπίνουν, αποφασίζουν να κάνουν σαν να μη γράφτηκε ποτέ. Και, φυσικά, ήταν το πιο σημαντικό. Σκεφτείτε μόνο, ότι οι μισές σελίδες ήταν άδειες, προσφέρονταν στους αναγνώστες για αυτοσχεδιασμό. Αλλά είπαμε, δεν το 'μαθε κανείς.

Για όσους είναι περίεργοι και προσποιούνται ότι θα το διαβάσουν, αρχίζει μετά τη σελίδα με τα ξεθωριασμένα γράμματα και τιτλοφορείται:

"Τι με κρατά από το να χαθώ μέσα σε δρόμους που καίνε".

Daddy

You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.

Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time---
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one grey toe
Big as a Frisco seal

And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.

In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller 
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend

Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene

An engine, an engine
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.

The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.

I have always been scared of *you*,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You---

Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.

You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who

Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.

But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look

And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.

If I've killed one man, I've killed two---
The vampire who said he was you
and drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.

There's a stake in your fat, black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always *knew* it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm through.

October 12, 1962

Sylvia Plath


Μία εισαγωγή στο μεγάλο αφιέρωμα που ετοιμάζω για να φτιάξω το κέφι στους αναγνώστες(;;) του ιστολογίου, ενόψει εξεταστικής:

Συγγραφή και μανιοκατάθλιψη.

Σύλβια Πλαθ, Βιρτζίνια Γουλφ, Τενεσί Ουίλιαμς, Μαργαρίτα Καραπάνου.

Αποφάσεις

Η αλήθεια είναι ότι αποφασίζεις κάθε μέρα. Όχι μια για πάντα. Είσαι οι αποφάσεις σου και πρέπει να σε βρίσκεις σ' αυτές, να καταλαβαίνεις γιατί. Πρέπει να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου.

Η ευτυχία είναι η παραδοχή της ιδιαιτερότητας σου. Η αυθυπαρξία σου. 

Η ταύτιση αυτού που θέλεις να πεις, με αυτό που ακούς απ' το στόμα σου, μ' αυτό που κάνουν τα χέρια σου-είναι η συνειδητότητα των μη-ορίων σου.

Μάθαμε να προχωράμε ζητώντας από τον εαυτό μας, περιορίζοντας και χτίζοντας τον. 

Μάθαμε να δίνουμε παντού και να μη δίνουμε μέσα μας.

Να μιλάμε πολύ αλλά όχι μαζί μας.

Υπάρχουμε για τους φίλους μας, μέσα σ' αυτούς, συνδεδεμένοι στον μπλεγμένο ιστό μιας πραγματικότητας που τους αφήνει όλους να μας επηρεάζουν πιο πολύ απ' ότι επηρεάζουμε εμείς τον εαυτό μας.

Κι αυτό μια παραδοχή είναι. Η συλλογικότητα είναι κι αυτή-πραγματικότητα. Αλλά δεν είναι η μία. 

Και όταν αναπτύσσεσαι κάποια στιγμή βρίσκεις ταβάνι: αυτό που είχες βάλει εσύ σε σένα, για να σε βοηθήσεις να τολμήσεις. 

Κακό δεν είναι να αναπτύσσεσαι, κακό είναι να μην σπάσεις τελικά το ταβάνι.

Ομορφιά

Θυμάμαι καθόμουν στο παράθυρο και μύριζα το γιασεμί, κι οι σκέψεις μου κόμπος στην αίσθηση ελευθερίας. Πάτημα στα πρώτα βήματα και φωνή στις πρώτες μου λέξεις.
Μόνο πολύ μετά, η επανάσταση,ο ίλιγγος στο παράθυρο, χαμογέλασε και μου τσαλάκωσε τον ειρμό. Όχι από συγκίνηση, από καθαρή ελαφρότητα. Μ' έριξε κάτω, με μηδένισε ξανά.
Κι από τότε, για κάθε στιγμή που το γιασεμί υπήρξε ουσία, που κάτι τόσο στερημένο από υπερβολή γεννάει ομορφιά, συμπάσχω κι ομορφαίνω κι εγώ.
Και κάπως έτσι φαντάζομαι την ομορφιά, ανέγγιχτη από κάθε μανία, με την φυσικότητα του συμβαίνειν. Κι η ηρεμία τραγούδι κι όχι ανακούφιση, αναταραχή στην παγίδα του αιώνιου γέλιου.

Η ελπίδα

Να βάλεις τον εαυτό σου ψηλά, να τον φτάσεις στ' αστέρια, να διαλέξεις το φως σου, τη θέση σου στον ουρανό, να μιλάς στο φεγγάρι, να ζεις τη νύχτα, να την αγαπάς και να μη τη φοβάσαι.

Να μην πίνεις προσπαθώντας, να μην θυμάσαι και κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα, τόσο μικρή μπροστά σε τόσο μεγάλη αναισθησία-σκληρότητα του κόσμου, που διάλεξε αδίστακτα τα νύχια που σε ξεσκίζουν να σου φωνάζουν μαζί σ' αγαπώ.

Κλείνεις τ' αυτιά τώρα κι ουρλιάζεις τα ψέμματα σου και δεν έχεις να μοιραστείς τίποτα γιατί σε άδειασε από παραμύθια, ό,τι του είχες φορέσει το πέταξε για να βουτήξει ξανά στις εμμονές ευτυχίας του.

Εσύ που μπερδεύεσαι είσαι απλά ντεμοντέ.

Μακάρι τα πόδια που τρέμουν τώρα από ενοχές και απωθημένα, να δυναμώσουν απ' την αλήθεια που τραγουδώ.

Μακάρι να μου δώσει αξία η φωνή μου, γιατί τα χέρια μου ακουμπάνε ανθρώπους που μηδενίζουν-χαμογελώντας κι αδιαφορώντας.

Δεν κατηγορώ αλλά ξέρω τώρα τουλάχιστον ν' αποφεύγω.

Δεν γκρινιάζω, φωνάζω ν' ακούω την ηχώ να μου λέει το ίδιο.

Οι μαλακίες δεν πληρώνονται

Οι μαλακίες δεν πληρώνονται, τουλάχιστον δεν πληρώνονται όπως πρέπει. Δεν κρατάει κανείς λογαριασμό, δεν χρωστάς σε κανένα, δεν υπάρχει δίκαιη τιμωρία ποτέ. Δεν είναι ανταποδοτικό, δεν λειτουργεί κατ' αντιστοιχία, δεν είναι κάτι που μπορείς να περιμένεις ή όχι. Είναι ηλίθιο να πιστεύεις πως δεν θα πληρώσεις, όπως και να εύχεσαι να πληρώσουν οι άλλοι.
Δυστυχώς μιλάμε για μία παγκόσμια συνωμοσία αδικίας. Η θεία δίκη σπανίως λειτουργεί σωστά, αν και όταν το κάνει μπορεί να σώσει και κανά δυο : άμα πληρώσεις αντιλαμβάνεσαι τη μαλακία σου, και αν μπορείς τη διορθώνεις.
Το δυστύχημα είναι βέβαια να πληρώσεις ισόβια, και είναι δυστύχημα γιατί δεν μιλάμε για έκφραση δικαιοσύνης αλλά για καθαρή ατυχία.
Και τότε κοιτάς γύρω σου κάποιους ανθρώπους κι αναρωτιέσαι τι είδους ζωή τους έχει τύχει, με τι απεριόριστη βλακεία μπορούν να ζουν και να μην πληρώνουν; Το μεγάλο ερώτημα του κοινού ανθρώπου που διαθέτει μία ελάχιστη αίσθηση της πραγματικότητας.
Το μυστικό της παραίτησης όμως άρα και η αρχή της ευτυχίας(η ευτυχία προκύπτει πάντα από παραίτηση αλλά δεν είναι επί του παρόντος) είναι η παραδοχή αυτής της χυδαίας αδικίας. Ϋστερα και καθαρά συμφεροντολογικά αρχίζεις να κόβεις ό,τι μαλακίες σου φαίνονται πιο τραγικές και φυσικά δεν σταματάς ποτέ να ελπίζεις: τόσοι και τόσοι γλιτώνουν με χειρότερα, εσύ γιατί;

Goofy μου τι ρωτάς; Το συννεφάκι σου τα γάμησε όλα.

Παρανομίες

ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ

Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω
παράνομα
σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς
δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.
Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω
τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,
ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω
μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,
ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω
σ᾿ ἕναν ἥλιο
χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,
ἀμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Ἐκεῖ συμβαίνω.

Κάποτε, ὅμως,
παύει αὐτό.
Καὶ συστέλλομαι,
κι ἐπανέρχομαι βίαια
(πρὸς καθησυχασμόν)
στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ
περιοχὴ
στὴν ἐγκόσμια πίκρα.

Καὶ διαψεύδομαι.

Κική Δημουλά

Η μαγεία και το παραμύθι μου, μοναδική προϋπόθεση της παράνοιας-της ευτυχίας μου.Καμία αλήθεια ποτέ δεν μου έδωσε λίγη από τη γλύκα που σχηματίζω με τον καπνό μου.
Είσαι προσγείωση, είσαι διάψευση και με ξυπνάς. Σήμερα με τα μαύρα δόντια μου θα καπνίσω το κίτρινο πακέτο: θα ρουφήξω εσένα να σε κάνω σκόνη μέσα μου, βρωμιά στα δάχτυλα μου, για να σε νιώσω και πάλι στη μικρή σου διάσταση, να σ' αφοπλίσω.

Χαλίλ Γκιμπράν-Ο προφήτης

Γιατί με έκανε να χαμογελάσω με ηρεμία.

...Η απόλαυση είναι ένα τραγούδι λευτεριάς.
Αλλά δεν είναι λευτεριά.
Είναι το άνθισμα των επιθυμιών σας.
Αλλά δεν είναι ο καρπός τους.
Είναι ένα βάθος που καλεί ένα ύψος,
Αλλά δεν είναι ούτε το βάθος ούτε το ύψος.
Είναι το φυλακισμένο πουλί που απλώνει τα φτερά του,
Αλλά δεν είναι ο χώρος περικλεισμένος.
Ναι, στ' αλήθεια, η απόλαυση είναι ένα τραγούδι λευτεριάς.
Και με ευχαρίστηση μου θα 'θελα να το τραγουδάτε με γεμάτη καρδιά. Όμως δε θα 'θελα να χάσετε την καρδιά σας στο τραγούδι.

Μερικοί από τους νέους σας αναζητούν την απόλαυση σαν να είναι το παν και γι αυτό τους επικρίνετε και τους επιπλήττετε.
Εγώ δε θα τους επέκρινα ούτε θα τους επιτιμούσα. Θα τους έλεγα να αναζητήσουν.
Γιατί θα βρουν την απόλαυση, αλλά όχι μόνη της.
Εφτά είναι οι αδερφές της και η μικρότερη είναι πιο όμορφη από την απόλαυση.
Δεν έχετε ακούσε για τον άνθρωπο που έσκαβε στη γη για ρίζες και βρήκε έναν θησαυρό;

Και μερικοί γεροντότεροι θυμούνται τις απολαύσεις μετανοιώνοντας σαν σφάλματα που διαπράχτηκαν μέσα σε μέθη.
Αλλά το μετάνοιωμα είναι η σύγχυση του νου και όχι η τιμωρία του.
Θα πρέπει να θυμούνται τις απολαύσεις τους με ευγνωμοσύνη, όπως θα θυμόνταν τη συγκομιδή του καλοκαιριού.
Αν όμως τους παρηγορεί να μετανοιώνουν, αφήστε τους τότε να μετανοιώνουν.

Και υπάρχουν ανάμεσα σας εκείνοι που ούτε είναι νέοι για να αναζητούν, ούτε γέροι για να θυμούνται.
Και στο φόβο τους να αναζητήσουν και να θυμηθούν, αποφεύγουν όλες τις απολαύσεις, μήπως και παραμελήσουν το πνεύμα ή το προσβάλουν.
Και σ' αυτή την απάρνηση βρίσκεται η απόλαυση τους.
Κι έτσι κι αυτοί βρίσκουν ένα θησαυρό παρόλο που σκάβουν για ρίζες με τρεμάμενα χέρια.
Αλλά πείτε μου, ποιος είναι αυτός που μπορεί να προσβάλει το πνεύμα;
Προσβάλλει το αηδόνι την ησυχία της νύχτας, ή η πυγολαμπίδα τα άστρα;
Και μήπως η φλόγα ή ο καπνός σας πρόκειται να βαρύνει τον άνεμο;
Μήπως νομίζετε ότι το πνεύμα είναι μια ήσυχη λίμνη, που μπορείτε να ταράξετε με ένα ραβδί;

Συχνά, αρνούμενοι στον εαυτό σας την απόλαυση δεν κάνετε τίποτα άλλο από το να την αποθηκεύετε στα κοιλώματα του είναι σας.
Ποιος ξέρει αν αυτό που φαίνεται να έχει παραλειφθεί σήμερα, δεν περιμένει για αύριο;
Ακόμα και το σώμα σας γνωρίζει την κληρονομιά του και τη δικαιωματική του ανάγκη και δεν ξεγελιέται.
Και το σώμα σας είναι η άρπα της ψυχής σας. Και είναι στο χέρι σας να βγάλετε απ' αυτό γλυκιά μουσική ή μπερδεμένους ήχους.

Και τώρα ρωτάτε μέσα στην καρδιά σας, "Πώς μπορούμε να ξεχωρίζουμε αυτό που είναι καλό στην απόλαυση από αυτό που δεν είναι;"
Πηγαίνετε στους αγρούς και τους κήπους σας και θα μάθετε ότι είναι απόλαυση της μέλισσας να μαζεύει μέλι από το λουλούδι,
Αλλά είναι επίσης απόλαυση του λουλουδιού να δίνει το μέλι του στη μέλισσα.
Γιατί για τη μέλισσα ένα λουλούδι είναι μια πηγή ζωής,
Και για το λουλούδι, η μέλισσα είναι ένας αγγελιοφόρος αγάπης,
Και για τα δύο μέλισσα και λουλούδι, η προσφορά και το δέξιμο της απόλαυσης είναι μια ανάγκη και μια έκσταση.

Λαέ της Ορφαλέζης, να είσαι στις απολαύσεις σου σαν τα λουλούδια και τις μέλισσες.

http://www.youtube.com/watch?v=TS-W3oiQjrk

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια


Στο παραμύθι μου θα τραγουδώ, τα μάτια μου κλειστά, θα βλέπουν τα χρυσαφικά μου.

Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες  
μου φάγανε τα χρόνια 

Στις αδυναμίες μου, μετράω την αξία τους, τους πίνω όλο το είναι.

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Πάντα εκεί, σ' εκείνη τη γραμμή, της τελειωμένης ευκαιρίας.

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο

Να δω ευθεία στο σκοτάδι.

ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία


 Γιατί δεν με χωρά, γιατί με βγάζει ένοχη συνέχεια.

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
Να 'μαι στα γόνατα να παραιτούμαι.
να κλείσω και τα μάτια
Να μη θυμάμαι.
γιατί υπάρχουν κι άτομα 
Για λίγο ακόμα, 
που γίνονται κομμάτια...
γιατί δεν βγάζουν άκρη, γιατί μπερδεύονται στα ίδια τους τα λάθη.

Μινχάουζεν

Ο παραλυτικός πονοκέφαλος. Σχεδόν τον αισθάνομαι στα ακροδάκτυλα μου. Τον μυρίζομαι στην τωρινή κατάσταση της συνεχιζόμενης ενδοκρανιακής πίεσης. Τι κάνω λάθος με τη διατροφή, τον ύπνο μου, την ύπαρξη μου; Πόσα ακόμα πρωινά, ο πόνος στα μάτια; Να καίμε μια μέρα ναι, αλλά τουλάχιστον από ποτό, από ξενύχτι, από μη-ύπνο. Όχι από αυτή την αόριστη διάθεση του κάτι έκανα λάθος και τώρα με εκδικούμαι. Ψυχοσωματικό ή τι; Δεν μπορώ να σκεφτώ με τον πονοκέφαλο κι ούτε καν ξέρω γιατί μου ήρθε. Μετράω τις μέρες και δεν βγαίνει, μετράω τις ώρες. Πόσα ακόμα άρθρα για την ημικρανία; Α! όχι πολλά, μέχρι να δεχτείς ύστερα από σελίδες και σελίδες την ψυχρολουσία: Συγγνώμη είσαι απλά άτυχη! Και είναι κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις. Δεν μπορείς να τ' αλλάξεις. Δεν μπορείς να αλλάξεις, δεν μπορείς καν να σταματήσεις τον πονοκέφαλο σου.

Πως γίνεται και κάποιοι άνθρωποι είναι πιο λίγοι, και δεν μπορούν, δεν αγαπάνε πάνω από το ένα πενήντα, και έτσι όπως είναι κοντοί, πιο κοντοί από σένα, προσπαθούν και σε τραβάνε κάτω, γατζώνονται και σε γονατίζουν να έρθετε στο ίδιο ύψος. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν αυτό, που θέλουν στα μάτια τους κομμένα τα πόδια σου για να μπορούν να σε κοιτάνε ευθεία. Κι αναρωτιέμαι γιατί  δεν βρίσκουν το μαγικό σκαλάκι τους, να το πατήσουν, να σταματήσουν το βασανισμό.
Να αποκτήσουν όνειρα στο νέο ύψος, όνειρα ψηλά, να σταματήσουν να γειώνουν με μανία όσα δεν αντιλαμβάνονται.
Μην είσαι κοντή και μίζερη, πάτα ένα σκαλοπάτι πιο πάνω για να ονειρεύεσαι:παραμύθια!

Τεμπέλα ή δειλή;

Χαμόγελα και στοιχήματα και σύννεφα και μουσική! Χορεύτριες και κορδέλες και αρώματα και σαπούνια και φούσκες! Κανέλλα και μπούκοβο!
Ξαφνικά όλα ανίκανα να προκαλέσουν δάκρυα!
Γιατί έχουμε την πολυτέλεια να προσέχουμε λίγο με την ελαφρότητα και την πτώση,να προσέχουμε δηλαδή την απόγνωση. 

Τελικά είναι φανερό: με κατέβαλλε η προσπάθεια.
 Δεν μας καταβάλλει παρά η προσπάθεια για τα λάθος πράγματα.

 Και τι έμεινε;

Ενοχή.
Πρέπει να πάρω μια απόφαση, εχθές.

Αυτογνωσία.
Τώρα με σταμάταει, με εμποδίζει η χαρά μου.

Λάθος αυτοπεποίθηση.
Θα σφίξω πάλι τα δόντια, θ' αντέξω.

Ξανά δεν άκουσα τον πόνο στο στομάχι, τον κατά καιρούς λυγμό. Και σε λίγο θα διαβάζω ξανά για πράγματα που δεν μπορώ να μου ταιριάξω πουθενά.
Κακός συντονισμός (ή υπεκφυγή που δεν παραδέχομαι).

Είμαι τεμπέλα ή δειλή;
Οδηγούν και τα δύο στην ίδια νοσηρή απραξία.

Αλλά είπαμε τώρα αρώματα. Και πραγματικότητα και αναβολές που δεν ενοχλούν.
Τα όνειρα είναι για όταν μας δένουν τα χέρια;

Καλή μας άνοιξη!

Πόσο κοντά στη Μαργαρίτα;

Πόσο κοντά είμαι στην κορυφή και πόσο στον πάτο; Πόσο κοντά στην Μαργαρίτα; Χαμογελώ με μια απελπισία στην άκρη, στο στόμα μου εκεί μια μικρή άγνοια, μια ανημπόρια. Δεν θέλω να φύγω, θέλω να βρω τη λύση, δεν πετάω προσγειώνομαι, με μανία, μέχρι να με καταλάβω. Με μανία που  με οδηγεί τυφλά, που με πονάει προσδιορίζοντας με, που με τυρρανάει εκφράζοντας την υπερβολή της μέσα μου.

Κι ύστερα μια λεπτή θλίψη, μια αισθαντική ησυχία, μια αδιόρατη συνειδητοποίηση. Εκείνο το λεπτό,ανάσα, για τις υπόλοιπες ώρες θολής πραγματικότητας.

Μπλέκω τις λέξεις μου να περιγράψω αυτό που νιώθω και μου φαίνονται απλές, λιτές μπροστά στον Κόμπο μου. Καληνύχτα και η νύχτα σκληρή, μεθυσμένη, ασόβαρη, νύχτα ψευδής με ανάγκες άκαιρες.

Σαν να έχω πολύ ελεύθερο χρόνο...

Ισορροπία

Ο εκνευριστικός εαυτός μου θυμάται να 'ναι πολύπτυχος μόνο για να με μπερδεύει. Θυμάται να μ' ενοχλεί, μόνο όταν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Κάθε φορά που προσπαθώ να αισθανθώ με βία, με θλίβει. 
Αυτός ο καταραμένος εαυτός θυμήθηκε σήμερα να γελάσει. Χωρίς Λόγο! 

Και αναρωτιέμαι τι είναι πιο πολύ εαυτός, το συνειδητό ή το υποσυνείδητο κομμάτι μου. Θέλω να αποφασίσω αν πρέπει να με κατευθύνω ή απλά να μ' ακούω.
Σκέφτομαι ότι αυτό το χωρίς Λόγο είναι ένας Λόγος, είναι το ανεξήγητο κομμάτι μου, είναι η βαθιά ύπαρξη που επειδή υπάρχω σαν επιφάνεια, δεν γνωρίζω.
Ή μήπως είναι ένα κομμάτι που απορρίπτω, που δεν θέλω να γίνει κομμάτι συνείδησης, και έρχεται εκδικητικά απ' την πίσω πόρτα;

Αυτο το δίλημμα λοιπόν και η γνωστή απάντηση είναι η ισορροπία.


Υγεία είναι να μπορεί η λογική να ενσωματώνει τον εσωτερικό παραλογισμό. Να μην είναι οι ίδιες οι σκέψεις, τα προαισθήματα, γρίφοι, αλλά κριτήρια. Γιατί για κάποιο Λόγο υπάρχουν, κι αυτόν πρέπει να βρω, σύντομα μάλιστα!

Μονήρης...

Η θέληση ενός ανθρώπου να αναπτύσσεται ως μονήρης, αποκομμένος και αυτοκαθοδηγούμενος, είναι απλά αποτέλεσμα ματαιοδοξίας. Ασύστολης μάλιστα. Φτάνει κάποια στιγμή το άτομο να πιστέψει ότι για ό,τι δυσλειτουργεί πάνω του, φταίει ο περίγυρος του. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει κανένα νόημα να λειτουργείς σωστά, μόνο σε μια στενή περίμετρο γύρω από τον εαυτό σου. Ότι φυσικά και ο Κόσμος σε επηρεάζει ως ύπαρξη, αλλά η απάντηση δεν είναι να ισορροπήσεις έξω από αυτόν, αλλά μέσα. Και μονήρης συνήθως αυτοανακηρύσσεσαι στην αποτυχία, παρά στην ύψιστη επιτυχία. Εκτός αν το λες, υποκριτικά, απ' την ανάγκη ακριβώς να αναγνωριστείς μέσα στον Κόσμο, να του φωνάξεις ότι τον αγνοείς, να ακουστείς. Και είναι λάθος, γιατί τότε αποκτάς εξάρτηση: την ανάγκη της επιβεβαίωσης.

Σήμερα

Μια παράξενη ιστορία, μια παράξενη ιστορία, και μια ανησυχία ότι δεν μπορώ να την γράψω, και μια απογοήτευση που δεν, πάλι, και η Αυτογνωσία-αυτοπλάνη να με μπερδεύει με λάθος επιλογές, και η συνήθεια, η απόλαυση, να μου στερούν πολύτιμη στεναχώρια και το χειρότερο, τα αισθήματα να με εξωθούν σε σπατάλες.

Αλλά τ' αποφάσισα. Σήμερα δεν είναι η μέρα.

Η Επανάσταση, η Μεγιστη των κινήσεων για σήμερα είναι η παραίτηση.

Όποιος είναι ψηλά να κατέβει

Κάθε μέρα χαμογελά στην τύχη του, που τον έκανε να αισθανθεί.

Κάθε μέρα προσπαθεί να ακούσει, πεισματικά προσπαθεί να πάει ψηλά.

Κάθε μέρα σκέφτεται πολύ, πονάει από τις σκέψεις, τις μη κανονικές.

Κάθε μέρα διαλέγει το δύσκολο, ιδρώνει πάντα λίγο περισσότερο από τους άλλους (φροντίζει να ιδρώνει περισσότερο από τους άλλους).

Κάθε μέρα προσπαθεί να διαφέρει, να φτάσει στην ουσία της μοναδικότητας του, να την δείξει, να την αποδείξει ακόμα και στον εαυτό του.

Σήμερα εκεί, στην κορυφή της αναζήτησης, συνειδητοποίησε, ότι καιρό τώρα δεν ακουμπάει τίποτα, και σήμερα ειδικά, σπάει και πέφτει και χτυπάει και υποφέρει και κλαίει και γκρινιάζει και μετανιώνει,κυρίως αυτό και χτυπιέται και μετανιώνει που προσπαθεί και δεν πετάει γιατί δεν νιώθει να ανεβαίνει πόσο ψηλά είναι το ψηλά και πότε θα φτάσει αν όχι σήμερα και ποιος θα του πει καλωσήρθες ποιος είναι ψηλά να κατέβει, σήμερα!

Το αποφάσισε όμως.Δεν ανεβαίνει, θα κατεβάσει τους άλλους. Από σήμερα θα μείνει μικρός, θα χτίσει τον κόσμο του, από μικρότητες, σίγουρος πως θα βρει συμπαραστάτες στη μικρή του προσπάθεια.

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι με αδυναμίες

Μ' αρέσουν οι άνθρωποι με αδυναμίες, με αδυναμίες που αγαπούν να τις μισούν, που τις πολεμούν ηττοπαθώς,

από την ανάγκη τους, να είναι αδύναμοι, να είναι στο στρατόπεδο των ανθρώπων που υποφέρουν

από ενοχές, τις κρατούν και τις αγαπούν, τις κάνουν μέρος τους, και χτίζουν με αυτές την ανθρωπιά

τους, το πιο ξεχωριστό κομμάτι τους.

Μ' αρέσουν οι χοντροί, οι καπνιστές, μ' αρέσουν αυτοί που τρώνε τα νύχια τους,οι λιγούρηδες, μ' αρέσουν

κυρίως οι αθεράπευτοι ψεύτες, μ' αρέσουν οι μεγαλοεγωιστές, οι αιωνίως ερωτευμένοι, οι άνθρωποι που

εθίζονται στο άγχος.

Νιώθω βαθιά σύνδεση, με όλους όσους αποφάσισαν πάλι κάτι, και πάλι το ξέχασαν, γονατισμένοι,

μπροστά σε κάθε αμφιβολία. Που υποφέρουν πότε πότε από ίλιγγο, και θέλουν να πέσουν, να

αμαρτήσουν, παραδομένοι, σ' ό,τι δεν μπορούν τελικά να εξαφανίσουν.

Η δύναμη είναι ανθρώπινη υπεροψία. Το να ξεχνάς, να προχωράς με το κεφάλι ψηλά, να χαμογελάς

πάση θυσία,να μη μετανιώνεις ποτέ, δεν είναι ανθρώπινο.

Και η αιώνια ευτυχία κι αυτή δεν είναι ανθρώπινη.

"Ο ανθρώπινος χρόνος δε γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή. Γι αυτό κι ο άνθρωπος

δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης".

Μίλαν Κούντερα η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι