Τεμπέλα ή δειλή;

Χαμόγελα και στοιχήματα και σύννεφα και μουσική! Χορεύτριες και κορδέλες και αρώματα και σαπούνια και φούσκες! Κανέλλα και μπούκοβο!
Ξαφνικά όλα ανίκανα να προκαλέσουν δάκρυα!
Γιατί έχουμε την πολυτέλεια να προσέχουμε λίγο με την ελαφρότητα και την πτώση,να προσέχουμε δηλαδή την απόγνωση. 

Τελικά είναι φανερό: με κατέβαλλε η προσπάθεια.
 Δεν μας καταβάλλει παρά η προσπάθεια για τα λάθος πράγματα.

 Και τι έμεινε;

Ενοχή.
Πρέπει να πάρω μια απόφαση, εχθές.

Αυτογνωσία.
Τώρα με σταμάταει, με εμποδίζει η χαρά μου.

Λάθος αυτοπεποίθηση.
Θα σφίξω πάλι τα δόντια, θ' αντέξω.

Ξανά δεν άκουσα τον πόνο στο στομάχι, τον κατά καιρούς λυγμό. Και σε λίγο θα διαβάζω ξανά για πράγματα που δεν μπορώ να μου ταιριάξω πουθενά.
Κακός συντονισμός (ή υπεκφυγή που δεν παραδέχομαι).

Είμαι τεμπέλα ή δειλή;
Οδηγούν και τα δύο στην ίδια νοσηρή απραξία.

Αλλά είπαμε τώρα αρώματα. Και πραγματικότητα και αναβολές που δεν ενοχλούν.
Τα όνειρα είναι για όταν μας δένουν τα χέρια;

Καλή μας άνοιξη!

Πόσο κοντά στη Μαργαρίτα;

Πόσο κοντά είμαι στην κορυφή και πόσο στον πάτο; Πόσο κοντά στην Μαργαρίτα; Χαμογελώ με μια απελπισία στην άκρη, στο στόμα μου εκεί μια μικρή άγνοια, μια ανημπόρια. Δεν θέλω να φύγω, θέλω να βρω τη λύση, δεν πετάω προσγειώνομαι, με μανία, μέχρι να με καταλάβω. Με μανία που  με οδηγεί τυφλά, που με πονάει προσδιορίζοντας με, που με τυρρανάει εκφράζοντας την υπερβολή της μέσα μου.

Κι ύστερα μια λεπτή θλίψη, μια αισθαντική ησυχία, μια αδιόρατη συνειδητοποίηση. Εκείνο το λεπτό,ανάσα, για τις υπόλοιπες ώρες θολής πραγματικότητας.

Μπλέκω τις λέξεις μου να περιγράψω αυτό που νιώθω και μου φαίνονται απλές, λιτές μπροστά στον Κόμπο μου. Καληνύχτα και η νύχτα σκληρή, μεθυσμένη, ασόβαρη, νύχτα ψευδής με ανάγκες άκαιρες.

Σαν να έχω πολύ ελεύθερο χρόνο...

Ισορροπία

Ο εκνευριστικός εαυτός μου θυμάται να 'ναι πολύπτυχος μόνο για να με μπερδεύει. Θυμάται να μ' ενοχλεί, μόνο όταν δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Κάθε φορά που προσπαθώ να αισθανθώ με βία, με θλίβει. 
Αυτός ο καταραμένος εαυτός θυμήθηκε σήμερα να γελάσει. Χωρίς Λόγο! 

Και αναρωτιέμαι τι είναι πιο πολύ εαυτός, το συνειδητό ή το υποσυνείδητο κομμάτι μου. Θέλω να αποφασίσω αν πρέπει να με κατευθύνω ή απλά να μ' ακούω.
Σκέφτομαι ότι αυτό το χωρίς Λόγο είναι ένας Λόγος, είναι το ανεξήγητο κομμάτι μου, είναι η βαθιά ύπαρξη που επειδή υπάρχω σαν επιφάνεια, δεν γνωρίζω.
Ή μήπως είναι ένα κομμάτι που απορρίπτω, που δεν θέλω να γίνει κομμάτι συνείδησης, και έρχεται εκδικητικά απ' την πίσω πόρτα;

Αυτο το δίλημμα λοιπόν και η γνωστή απάντηση είναι η ισορροπία.


Υγεία είναι να μπορεί η λογική να ενσωματώνει τον εσωτερικό παραλογισμό. Να μην είναι οι ίδιες οι σκέψεις, τα προαισθήματα, γρίφοι, αλλά κριτήρια. Γιατί για κάποιο Λόγο υπάρχουν, κι αυτόν πρέπει να βρω, σύντομα μάλιστα!

Μονήρης...

Η θέληση ενός ανθρώπου να αναπτύσσεται ως μονήρης, αποκομμένος και αυτοκαθοδηγούμενος, είναι απλά αποτέλεσμα ματαιοδοξίας. Ασύστολης μάλιστα. Φτάνει κάποια στιγμή το άτομο να πιστέψει ότι για ό,τι δυσλειτουργεί πάνω του, φταίει ο περίγυρος του. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει κανένα νόημα να λειτουργείς σωστά, μόνο σε μια στενή περίμετρο γύρω από τον εαυτό σου. Ότι φυσικά και ο Κόσμος σε επηρεάζει ως ύπαρξη, αλλά η απάντηση δεν είναι να ισορροπήσεις έξω από αυτόν, αλλά μέσα. Και μονήρης συνήθως αυτοανακηρύσσεσαι στην αποτυχία, παρά στην ύψιστη επιτυχία. Εκτός αν το λες, υποκριτικά, απ' την ανάγκη ακριβώς να αναγνωριστείς μέσα στον Κόσμο, να του φωνάξεις ότι τον αγνοείς, να ακουστείς. Και είναι λάθος, γιατί τότε αποκτάς εξάρτηση: την ανάγκη της επιβεβαίωσης.