Αποφάσεις

Η αλήθεια είναι ότι αποφασίζεις κάθε μέρα. Όχι μια για πάντα. Είσαι οι αποφάσεις σου και πρέπει να σε βρίσκεις σ' αυτές, να καταλαβαίνεις γιατί. Πρέπει να καταλαβαίνεις τον εαυτό σου.

Η ευτυχία είναι η παραδοχή της ιδιαιτερότητας σου. Η αυθυπαρξία σου. 

Η ταύτιση αυτού που θέλεις να πεις, με αυτό που ακούς απ' το στόμα σου, μ' αυτό που κάνουν τα χέρια σου-είναι η συνειδητότητα των μη-ορίων σου.

Μάθαμε να προχωράμε ζητώντας από τον εαυτό μας, περιορίζοντας και χτίζοντας τον. 

Μάθαμε να δίνουμε παντού και να μη δίνουμε μέσα μας.

Να μιλάμε πολύ αλλά όχι μαζί μας.

Υπάρχουμε για τους φίλους μας, μέσα σ' αυτούς, συνδεδεμένοι στον μπλεγμένο ιστό μιας πραγματικότητας που τους αφήνει όλους να μας επηρεάζουν πιο πολύ απ' ότι επηρεάζουμε εμείς τον εαυτό μας.

Κι αυτό μια παραδοχή είναι. Η συλλογικότητα είναι κι αυτή-πραγματικότητα. Αλλά δεν είναι η μία. 

Και όταν αναπτύσσεσαι κάποια στιγμή βρίσκεις ταβάνι: αυτό που είχες βάλει εσύ σε σένα, για να σε βοηθήσεις να τολμήσεις. 

Κακό δεν είναι να αναπτύσσεσαι, κακό είναι να μην σπάσεις τελικά το ταβάνι.

Ομορφιά

Θυμάμαι καθόμουν στο παράθυρο και μύριζα το γιασεμί, κι οι σκέψεις μου κόμπος στην αίσθηση ελευθερίας. Πάτημα στα πρώτα βήματα και φωνή στις πρώτες μου λέξεις.
Μόνο πολύ μετά, η επανάσταση,ο ίλιγγος στο παράθυρο, χαμογέλασε και μου τσαλάκωσε τον ειρμό. Όχι από συγκίνηση, από καθαρή ελαφρότητα. Μ' έριξε κάτω, με μηδένισε ξανά.
Κι από τότε, για κάθε στιγμή που το γιασεμί υπήρξε ουσία, που κάτι τόσο στερημένο από υπερβολή γεννάει ομορφιά, συμπάσχω κι ομορφαίνω κι εγώ.
Και κάπως έτσι φαντάζομαι την ομορφιά, ανέγγιχτη από κάθε μανία, με την φυσικότητα του συμβαίνειν. Κι η ηρεμία τραγούδι κι όχι ανακούφιση, αναταραχή στην παγίδα του αιώνιου γέλιου.

Η ελπίδα

Να βάλεις τον εαυτό σου ψηλά, να τον φτάσεις στ' αστέρια, να διαλέξεις το φως σου, τη θέση σου στον ουρανό, να μιλάς στο φεγγάρι, να ζεις τη νύχτα, να την αγαπάς και να μη τη φοβάσαι.

Να μην πίνεις προσπαθώντας, να μην θυμάσαι και κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα, τόσο μικρή μπροστά σε τόσο μεγάλη αναισθησία-σκληρότητα του κόσμου, που διάλεξε αδίστακτα τα νύχια που σε ξεσκίζουν να σου φωνάζουν μαζί σ' αγαπώ.

Κλείνεις τ' αυτιά τώρα κι ουρλιάζεις τα ψέμματα σου και δεν έχεις να μοιραστείς τίποτα γιατί σε άδειασε από παραμύθια, ό,τι του είχες φορέσει το πέταξε για να βουτήξει ξανά στις εμμονές ευτυχίας του.

Εσύ που μπερδεύεσαι είσαι απλά ντεμοντέ.

Μακάρι τα πόδια που τρέμουν τώρα από ενοχές και απωθημένα, να δυναμώσουν απ' την αλήθεια που τραγουδώ.

Μακάρι να μου δώσει αξία η φωνή μου, γιατί τα χέρια μου ακουμπάνε ανθρώπους που μηδενίζουν-χαμογελώντας κι αδιαφορώντας.

Δεν κατηγορώ αλλά ξέρω τώρα τουλάχιστον ν' αποφεύγω.

Δεν γκρινιάζω, φωνάζω ν' ακούω την ηχώ να μου λέει το ίδιο.