Θυμάμαι καθόμουν στο παράθυρο και μύριζα το γιασεμί, κι οι σκέψεις μου κόμπος στην αίσθηση ελευθερίας. Πάτημα στα πρώτα βήματα και φωνή στις πρώτες μου λέξεις.
Μόνο πολύ μετά, η επανάσταση,ο ίλιγγος στο παράθυρο, χαμογέλασε και μου τσαλάκωσε τον ειρμό. Όχι από συγκίνηση, από καθαρή ελαφρότητα. Μ' έριξε κάτω, με μηδένισε ξανά.
Κι από τότε, για κάθε στιγμή που το γιασεμί υπήρξε ουσία, που κάτι τόσο στερημένο από υπερβολή γεννάει ομορφιά, συμπάσχω κι ομορφαίνω κι εγώ.
Και κάπως έτσι φαντάζομαι την ομορφιά, ανέγγιχτη από κάθε μανία, με την φυσικότητα του συμβαίνειν. Κι η ηρεμία τραγούδι κι όχι ανακούφιση, αναταραχή στην παγίδα του αιώνιου γέλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου