Αλήθεια, ναι, αλλά με τι κόστος;

Μέχρι ποια αλήθεια αντέχουν τ' αυτιά σου; Μέχρι ποιο μυστικό; Μην μου φωνάζεις πως μόνο αλήθεια θέλεις, πως το ψέμα είναι ντροπή, πως μου τα 'χεις πει όλα.

Μην το λες αυτό όσο δεν κατανοείς τις παραισθήσεις σου. Όσο δεν συνειδητοποιείς ότι ζεις στ' όνειρο. Δεν είναι ότι δεν σ' αγαπώ και γι αυτό δεν στο λέω, είναι ότι εκεί που βρίσκεσαι αυτό που έχεις χτίσει, το λατρεύεις και δεν θέλω να επωμιστώ το κόστος της καταστροφής. Δεν θέλω και δεν μπορώ να είμαι η αιτία της παρακμής σου. Όχι από φόβο, αλλά από συνείδηση : δεν μπορώ να μιλήσω, γιατί είδα κι εγώ όσα πίστευα διαλυμένα και ξέρεις τι προσπαθώ συνεχώς από τότε; να συντηρώ τα ψέματα που είχα αγαπήσει.

Και δεν μ' αρέσει να 'μαι ερωτευμένη με το τίποτα, κάτσε εσύ εκεί που είσαι στο ροζ συννεφάκι σου, τώρα που προλαβαίνεις και να μην σκέφτεσαι αγάπη μου το κακό που θα σου 'ρθει.

Παίρνω επάνω μου το κόστος της πλάνης σου κι εξαφανίζομαι από μπροστά σου, γιατί δεν αντέχω να σε βλέπω με τα μάτια αλήθωρα μπροστά στην αλήθεια.

Και σήμερα ΔΕΝ είμαι ευτυχισμένη!

"Δεν θέλω αλήθεια, μαγεία θέλω"

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η ευτυχία βασίζεται σε μια συμφωνία ψευδαισθήσεων.
Οι ευτυχισμένοι φίλοι μου, μοιάζουν μυθομανείς!
Χαμογελούν δήθεν αδιάφορα σε ό,τι τους προκύψει, κλείνονται δήθεν φυσικά,
σ' ότι δεν τους αρέσει, κι ύστερα σφίγγουν τα δόντια με τη σιγουριά πως ναι δεν κάνουν λάθος : το ποτήρι είναι μισογεμάτο.

Η μαγεία που ψάχνω, δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια, αλλά δεν έχει ούτε με την εμμονική ευτυχία. Δεν προσπαθώ να χαμογελώ στις ατυχίες, γιατί μου χαλάνε τη ζωή, δεν σκοπεύω να υπομένω τις δύσκολες μέρες, γιατί δεν μου αρέσουν καθόλου.
Γκρινιάζω και μαυρίζω κάθε φορά, δεν βλέπω άλλο δρόμο.
Λέω πάντα μεγάλα λόγια, λέω ψέμματα, υποκρίνομαι χωρίς να έχω καμία τύψη.
Αλλάζω γνώμη συνέχεια.
Δεν είμαι ο εαυτός μου, με τη μαγεία μου έχω 1000 εαυτούς και υποδύομαι.
Όπως με βολεύει, κι όποιον τον μπέρδεψα, να φύγει από τον δρόμο μου ταχέως.
Θα συνεχίσω να το κάνω γιατί δεν ευτυχώ συμβατικά, γιατί βαριέμαι να 'χω την ίδια διάθεση όλη μέρα: την αισιόδοξη.
Και σας ταλαιπωρώ γιατί την βρίσκω.
Ξέρω πως με την κρίση μου σας βάζω φωτιά και το κάνω συνέχεια!
Να υποφέρετε θέλω, να ζείτε κι εγώ η μεγάλη μαμά που θα φάει τα παιδιά της
στα πρώτα της νεύρα!

Στάθηκα στην άκρη

Στάθηκα στην άκρη του γκρεμού, σύρθηκα ως εκεί πάνω, για μέρες, με ματωμένα γόνατα, με σκισμένα χέρια, προσπαθούσα να με πείσω απελπισμένα, πως πρέπει να φτάσω, να πάρω θέση πάνω απ' το χάος.
Εκεί, με μια ανάσα μου, να αναρριγήσω, να μυρίσω τον ίδιο μου τον ιδρώτα, να ατενίσω την καταστροφή σαν κάτι το αναπόφευκτο. Να νιώσω τα πόδια μου να με τραβάνε κάτω, τις πέτρες να γλιστράνε, να χάσω τον έλεγχο, εκεί ακριβώς που δεν πρέπει. Στην άκρη του γκρεμού να κάνω το μοιραίο λάθος.
Τη μαγική στιγμή, εκείνη, που θα ταλαντεύομαι, θα κινδυνεύω, θα απαντήσω σ' όλα μου τα διλήμματα, θα αποφασίσω!
Σίγουρα ναι, θα ξέρω, όταν φτάσω εκεί, θα έχω πια όλες τις απαντήσεις, θα βγουν εκβιαστικά από μέσα μου, ξεσκίζοντας τις αμφιβολίες, τους δισταγμούς μου.
Στάθηκα στην άκρη, και περίμενα τη μαγική στιγμή, κι όλο γλιστρούσα και κρατιόμουν με μανία από τα βράχια.

Μα όσο περίμενα μου δημιουργήθηκε μια ιδέα διεστραμμένη, φαντάστηκα πως εδώ που έφτασα εγκλωβίστηκα και ίσως να μην μπορώ πια να οπισθοχωρήσω, θα ζω από δω και μπρος πάνω απ' το χάος, θα μείνω για πάντα εκεί, ν' αποφασίζω εκβιαστικά. Μ'έπιασε ρίγος απ' το φόβο και προσπάθησα να γυρίσω.

Να πάω πίσω στην ασφάλεια μου, να μην αποφασίσω τίποτα!

Ανέραστε εραστή μου

Άλλο εκ των υστέρων αφροδιακό κι άλλο προϋπόθεση ανασφαλή εραστή μου! Μου προκαλείς μια θλίψη, όπως σε βλέπω να πίνεις ελπίζοντας. Ο αισθησιασμός, ανέραστε μου, δεν κρύβεται στο ποτήρι σου, δεν είναι τόσο φτηνός, δεν κρύφτηκε εκεί γιατί δεν του ταιριάζει. Ο έρωτας θέλει μάτια μου σωματική αυτογνωσία, θέλει συνείδηση, θέλει παράδοση. Μην πίνεις γιατί δεν θα μπορείς να με φέρεις βόλτα.
Με απελπίζεις που δεν σταματάς, σε κάθε γουλιά προσποιείσαι την αυτοπεποίθηση σου. Έτσι κυνηγάς εσύ, παίζοντας το θήραμα;
Θα πιω εγώ καλύτερα, άστο, θα γίνω χάλια, μες στη θολούρα μου να ακούω τα αμήχανα αστεία σου ξεκαρδιστικά, να νιώθω τα πρόστυχα χέρια σου ερωτευμένα. Άστο αγάπη μου, μην πίνεις άλλο, θα πιω εγώ, ξέρω εγώ πως γίνεται, θα σου γελάω πιο πολύ και θα σε γυροφέρνω, θα σου χορεύω και λίγο πρόστυχα, θα σ' ειρωνεύομαι και θα πετάω υποννοούμενα συνέχεια, να πιάσεις το νόημα να γίνει επιτέλους το κακό.
Γιατί κακό το κατήντησες με τη βλακεία σου. Κοίτα τον πως με πασπατεύει! Αγόρι μου κανείς δεν σου 'μαθε την Τέχνη;