Τα μυστικά κάτω απ' το σεντόνι

Κι είναι η παράδοση κόμπος, και κάθε βήμα γυρίζει πίσω. Κι ύστερα δεν θυμάμαι πότε φωτίστηκα και που σταμάτησα να κλάψω. Θέλω πολλά αστέρια, ή θέλω στη χούφτα μου τη γη, μπερδεύτηκα. Κι όσες φωνές, παράφωνες και άκαιρες υπάρξουν, να πάψουν!Δεν λυγίζω σε σφυρίγματα στο αυτί, δεν σταματώ στην αυταρέσκεια μπροστά, περπατώ ξανά, κοιτώ κάτω.
Που 'ναι το κόκκινο πακέτο, θ' ανάψω μόνο για να κάνω κύκλους τον καπνό. Γιατί δεν ήξερε να παίζει, δεν έμαθε ποτέ. Θα παίξω μόνη μου σε κάθε τσιγάρο μ' αρέσει πιο πολύ.

"Παιδί μου", λέει η Φανή, "μάθε το χάδι. Τη νύχτα μάθε τα μυστικά κάτω απ' το σεντόνι, άνοιξε τα πόδια σου κι άφησε τ' αστράκια και τις καταιγίδες να μπουν στα σωθικά σου. Μάθε τη θάλασσα, τους ποταμούς, τα μέλια και τις αγωνίες. Μάθε το σώμα σου, να το πιάνεις, να το σφίγγεις, να το κεντάς, να το ποτίζεις και να το φιλάς. Μάθε να το πιάνεις, να μουγκρίζεις, να κλαις και να γελάς, μάθε τα μυστικά κάτω απ' το σεντόνι".

Μαργαρίτα Καραπάνου "η Κασσάνδρα κι ο Λύκος"

Σ' αγαπώ

Θέλω να αντέξεις να μου φέρεις ό,τι αστέρι συναντήσεις. Θέλω να δω ό,τι έχεις δει, θέλω ό,τι μυρίσεις να το κόψεις για μένα. Θέλω να σε κρατάω στη γη, να πατάς δίπλα μου, θα σε δέσω να μην ανησυχώ συνεχώς. Θα είμαστε ένα, και έτσι θα σ' ελέγχω συνέχεια. Σε λίγο θα γίνουμε ίδιοι, θα ξέρω τι σκέφτεσαι χωρίς να το πεις. Αξιαγάπητοι. Θα σου φέρνω να τρως ό,τι έφαγα, θα γελάς μ' ό,τι μ' αρέσει, κι εγώ θα σ' αγκαλιάζω με ό,τι αγάπη έχω.

Θέλω να μου φέρεις ό,τι κερδίσεις, θέλω ό,τι σκοτώνεις να μου το ξαπλώνεις στα πόδια. Θέλω να τους μαχαιρώνουμε μαζί. Θα τους φάμε όλους, γιατί εγώ θα σκέφτομαι κι εσύ θα εκτελείς. Αδύναμε μου, σου ταιριάζει καλύτερα. Θα είμαστε ένα ζευγάρι πάνω απ' όλους, γιατί θα τους εξαφανίσουμε όλους. Γελάς και τρέχει αιματάκι απ' το στόμα σου, μη με δαγκώνεις.

Θέλω να θυμηθώ να μην ξανααγαπήσω. Είσαι τέλειος και θέλω μόνο εσένα. Έχω πονέσει, να σε κρατάω όρθιο συνέχεια, και τρέχει αίμα από όπου με τρως, αλλά ξέρω το κάνεις από αγάπη. Το ξέρω σε ξέρω με ξέρω. Είναι τέλεια.

Σ'αγαπώ.

Ίδιος λυγμός

Τόσο κοινή, στο ίδιο τραγούδι, ίδια έμπνευση.
Στο ίδιο πάτωμα, χαμός.
Και στο παραλίγο χαμόγελο, κατέρρευσε,
θυμήθηκε, γραμμές και σχήματα, ίδια,
και τώρα πέφτει και χτυπάει,
στα ίδια ερωτήματα μπροστά.

Στις ίδιες σκέψεις, ίδια,
στεγνή από εκπλήξεις, παραιτήθηκε,
στον κύκλο της που την ζαλίζει,
κι ανοίγει πάλι τα χέρια, τα πόδια,
στον καταρράκτη της μπροστά,
στην πτώση, θύμα κι αυτόχειρας.

Στις ίδιες νότες, ίδια αντίδραση,
ίδιο κλάμα στα ίδια σημεία,
τα πρώτα ξαφνιάσματα, παραφωνίες,
και τώρα πέφτει, να χτυπήσει,
στο ίδιο πάτωμα, χαμός,
στον κύκλο της που την ζαλίζει,
χαμός, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες μουσικές.

Ίδια προσπάθησε να ξεφύγει και σταμάτησε
στους ίδιους δισταγμούς μπροστά,
το ίδιο νερό πίνει και την έπεισε.
Κι ίδια απελπισία ύστερα
και ίδιο πάτωμα, χαμός.

Τα ίδια γράμματα, ίδιος λυγμός.

Η ροζ κοπέλα

Η ροζ κοπέλα αυτή που δεν άφησε κάτι χωρίς άρωμα, αυτή που άγγιξε και άλλαξε τα χρώματα στους διαδρόμους που περνούσε, που τραγουδούσε τα όνειρα της, αυτή που άδειαζε τα πρόσωπα από εκφράσεις και τα γέμιζε χαμόγελα, αυτή που ξέχασε κάτι δικό της σε κάθε στάση, που έμεινε μέσα σε υποσυνείδητα για μήνες, αυτή που άλλαξε τους άλλους ώστε να την βλέπουν ίδια, που προσαρμόστηκε τόσο καλά που της φόρτωσαν δάκρυα θαύματα, που γελούσε τόσο γλυκά, της χτίσαν άγαλμα, η ροζ κοπέλα έγινε ροζ, όταν βούτηξε στο σύννεφο της παράνοιας της, του κόσμου που είχε φτιάξει να ελέγχει με τη γοητεία της.

Και μια μέρα έκανε λίστα με όλα τα "μη" της μαμάς. Και άρχισε να διαγράφει.

Είδε να χάνεται το χρώμα απ' τα δαχτυλά της, τα χαμόγελα απ' τα μάτια της, και τα μάγια της έπεφταν στο κενό. Τα δάκρυα θαύματα στεγνώσαν και βούτηξε στα δάκρυα της ντροπής. Και το σύννεφο της δεν τη χωρούσε πια, ήθελε να πέσει, και μέρες τώρα περιμένει πότε να φύγει, πότε να πάψει να είναι παρανοϊκή ευτυχισμένη, θέλει ν' αφήσει το ροζ να γίνει χρυσή, να βάψει και κόκκινα τα χείλη της, θέλει να γίνει τρελή και θλιμμένη.

Της έχουν μείνει πολύ λίγα μη και μετά λογικά θα πέσει.

Χαμογελά ανάποδα

Και ξύπνησε μια μέρα, ύστερα από άλλη μια νύχτα, με τα μάτια αστέρια, με τα μάτια σεντόνια, και είχε ξεχάσει πάλι να διαλέξει, τι θα φορέσει. Παραπάτησε να θυμηθεί γιατί σηκώθηκε και έφαγε κρύο στα δάχτυλα και πόνο στο στομάχι για να ξυπνήσει.

"Πάλι τρέμω", κι ήταν η μαύρη γραμμή, ήταν τα κουρασμένα γόνατα που της θύμιζαν κάτι. Ρούφηξε με μανία την αδυναμία της και γιόρτασε στις 12 με μπύρα, άλλη μια χαμένη μέρα.

Γιορτάζει τις χαμένες μέρες της, γιατί σ' αυτές βρίσκει πάντα την ίδια απόλαυση, σαν να χανόταν για πρώτη φορά. Η παρακμή της, δεν χάνει ποτέ κάτι από την αίγλη της, κι αυτή η αίγλη, ασκεί φλογισμένη έλξη.

Σηκώνεται ως το μεσημέρι, με μια μισοσβημένη ελπίδα, ότι δεν ξέρει το τέλος, για να ανάβει κι άλλο στη θέα της πτώσης της, προσποιείται πως είναι καλά, για να ρουφάει ύστερα και να καταπίνει περισσότερη πίκρα.

Την ξέρω.

Το βράδυ η μάγισσα κουρασμένη πονά, μαζεύεται και δεν ξέρει να μετράει χασούρα, γιατί νιώθει βαθιά πια, πως όταν χαμογελάς ανάποδα, δεν χάνεις ποτέ, βλέπεις πάλι χαμόγελα, απλά ανάποδα.