Ίδιος λυγμός

Τόσο κοινή, στο ίδιο τραγούδι, ίδια έμπνευση.
Στο ίδιο πάτωμα, χαμός.
Και στο παραλίγο χαμόγελο, κατέρρευσε,
θυμήθηκε, γραμμές και σχήματα, ίδια,
και τώρα πέφτει και χτυπάει,
στα ίδια ερωτήματα μπροστά.

Στις ίδιες σκέψεις, ίδια,
στεγνή από εκπλήξεις, παραιτήθηκε,
στον κύκλο της που την ζαλίζει,
κι ανοίγει πάλι τα χέρια, τα πόδια,
στον καταρράκτη της μπροστά,
στην πτώση, θύμα κι αυτόχειρας.

Στις ίδιες νότες, ίδια αντίδραση,
ίδιο κλάμα στα ίδια σημεία,
τα πρώτα ξαφνιάσματα, παραφωνίες,
και τώρα πέφτει, να χτυπήσει,
στο ίδιο πάτωμα, χαμός,
στον κύκλο της που την ζαλίζει,
χαμός, στα ίδια μέρη, με τις ίδιες μουσικές.

Ίδια προσπάθησε να ξεφύγει και σταμάτησε
στους ίδιους δισταγμούς μπροστά,
το ίδιο νερό πίνει και την έπεισε.
Κι ίδια απελπισία ύστερα
και ίδιο πάτωμα, χαμός.

Τα ίδια γράμματα, ίδιος λυγμός.