Η ροζ κοπέλα

Η ροζ κοπέλα αυτή που δεν άφησε κάτι χωρίς άρωμα, αυτή που άγγιξε και άλλαξε τα χρώματα στους διαδρόμους που περνούσε, που τραγουδούσε τα όνειρα της, αυτή που άδειαζε τα πρόσωπα από εκφράσεις και τα γέμιζε χαμόγελα, αυτή που ξέχασε κάτι δικό της σε κάθε στάση, που έμεινε μέσα σε υποσυνείδητα για μήνες, αυτή που άλλαξε τους άλλους ώστε να την βλέπουν ίδια, που προσαρμόστηκε τόσο καλά που της φόρτωσαν δάκρυα θαύματα, που γελούσε τόσο γλυκά, της χτίσαν άγαλμα, η ροζ κοπέλα έγινε ροζ, όταν βούτηξε στο σύννεφο της παράνοιας της, του κόσμου που είχε φτιάξει να ελέγχει με τη γοητεία της.

Και μια μέρα έκανε λίστα με όλα τα "μη" της μαμάς. Και άρχισε να διαγράφει.

Είδε να χάνεται το χρώμα απ' τα δαχτυλά της, τα χαμόγελα απ' τα μάτια της, και τα μάγια της έπεφταν στο κενό. Τα δάκρυα θαύματα στεγνώσαν και βούτηξε στα δάκρυα της ντροπής. Και το σύννεφο της δεν τη χωρούσε πια, ήθελε να πέσει, και μέρες τώρα περιμένει πότε να φύγει, πότε να πάψει να είναι παρανοϊκή ευτυχισμένη, θέλει ν' αφήσει το ροζ να γίνει χρυσή, να βάψει και κόκκινα τα χείλη της, θέλει να γίνει τρελή και θλιμμένη.

Της έχουν μείνει πολύ λίγα μη και μετά λογικά θα πέσει.