Χαμογελά ανάποδα

Και ξύπνησε μια μέρα, ύστερα από άλλη μια νύχτα, με τα μάτια αστέρια, με τα μάτια σεντόνια, και είχε ξεχάσει πάλι να διαλέξει, τι θα φορέσει. Παραπάτησε να θυμηθεί γιατί σηκώθηκε και έφαγε κρύο στα δάχτυλα και πόνο στο στομάχι για να ξυπνήσει.

"Πάλι τρέμω", κι ήταν η μαύρη γραμμή, ήταν τα κουρασμένα γόνατα που της θύμιζαν κάτι. Ρούφηξε με μανία την αδυναμία της και γιόρτασε στις 12 με μπύρα, άλλη μια χαμένη μέρα.

Γιορτάζει τις χαμένες μέρες της, γιατί σ' αυτές βρίσκει πάντα την ίδια απόλαυση, σαν να χανόταν για πρώτη φορά. Η παρακμή της, δεν χάνει ποτέ κάτι από την αίγλη της, κι αυτή η αίγλη, ασκεί φλογισμένη έλξη.

Σηκώνεται ως το μεσημέρι, με μια μισοσβημένη ελπίδα, ότι δεν ξέρει το τέλος, για να ανάβει κι άλλο στη θέα της πτώσης της, προσποιείται πως είναι καλά, για να ρουφάει ύστερα και να καταπίνει περισσότερη πίκρα.

Την ξέρω.

Το βράδυ η μάγισσα κουρασμένη πονά, μαζεύεται και δεν ξέρει να μετράει χασούρα, γιατί νιώθει βαθιά πια, πως όταν χαμογελάς ανάποδα, δεν χάνεις ποτέ, βλέπεις πάλι χαμόγελα, απλά ανάποδα.