Που λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο...

Ας μιλήσουμε για το σημείο μηδέν, που για σένα ήταν το άπειρο, ας καταλάβουμε την πτώση βήμα βήμα. Πως έγινε και δεν στάθηκες, στη μέση έστω να κοιτάξεις πίσω, κι όταν σε πήρε η κατηφόρα, μικρέ μαζοχιστή μου γιατί χαμογελούσες; Όταν το άπειρο σου, γινόταν μπόι σου, όταν το όνειρο σου, γέμιζε ασάφειες, όταν τα λόγια σου, χωρούσαν σε ένα γεια, γιατί δεν μετάνιωσες για την φόρα σου; Γιατί το επέτρεψες, με την σκλαβωμένη σου δήθεν ανωτερότητα, τα δήθεν ξεκαθαρίσματα σου, πως δέχτηκες να τριγυρνάς μεσα σε αυλές με εγκληματίες;
Μπορεί να ρωτάω μα ξέρω, πως αγκιστρώθηκες, πως σε παρέσυρε στην παρεξήγηση της εικόνας. Με σταθερές δόσεις επανασύνδεσης, με σταγονόμετρο αυθορμητισμού. Αν είναι ποτέ δυνατόν, φόρεσε και τα ρούχα της κανονικότητας και σου ζητάει ν' αλληθωρίσεις!
Κάνε ό,τι θέλεις, βλάκα μου, αλλά τα πράγματα είναι ολοφάνερα: ποιος να δημιουργήσει τ' όνειρο όταν το συσκευάζει σε πακέτα; ποιος να σου δώσει τ' άπειρο, αν σου κρατάει λογαριασμό;