Κοιμήσου μάτια μου

Και απέκτησα συνήθεια, να είμαι ασαφής, να δίνω μισόλογα με χαμόγελα, να σκέφτομαι τρεις απαντήσεις και να μη δίνω καμία, να νιώθω ένοχη, και να εθίζομαι αδίστακτα, πεισματικά. Να παίρνω πρόσωπα, να κάνω εκφράσεις, χαρούμενες σιωπές, ν' αφήνω βλέμματα, γιατί αυτό που φοβάμαι πιο πολύ είναι να δίνω δικαιολογίες. Να εκτίθω σε τόσα μάτια το μέσα μου, το έξω μου και να με κρίνουν, δεν αντέχω την κρίση, τις συμβουλές, γιατί όλο βρίσκω δίκιο στις κατηγορίες, όλο έχουν δίκιο οι φωνές και όλο άδικο οι πράξεις. Δεν αντέχω, μη βαράτε, κι όσοι ζουν ευτυχισμένοι, είναι αυτοί που κρίθηκαν σωστοί, ίσως αυτοί που δεν τους νοιάζει η κρίση. Η ανασφάλεια μου έχει πλέον σχέση με την επιβίωση. Ασφυκτικά κλεισμένη σε μια κατάσταση, που λάθος δεν βλέπεις, αλλά δεν είσαι σωστός, υποφέρω από τα κλισέ που ψιθυρίζουν, μες στο μυαλό μου. Να τα σπάσω τα καταραμένα, αλλά θέλει δύναμη, που να την βρεις, όταν στο δρόμο σου, οι γύρω ώμοι είναι ήδη κλαμμένοι, όταν τα χέρια ιδρώνουν να σε κρατάνε, όταν οι κριτές σου, γίνονται θύματα της άδικης αντίληψης σου. Γκρίνια, ναι, απόγνωση όχι, στην νάρκη της βούλησης που έχω πέσει, μία ακραία αντίδραση δίνει πρόσκαιρα λύση.

Κι αν κλείσω τα μάτια , σ' ό,τι ακουμπώ περνώντας, αν κλείσω τ' αυτιά στα κλισέ, αν μείνω μόνος, τότε δεν έχει βλέμματα πια, τότε πονάει στ' αλήθεια, τότε η Κρίση είναι μία, αυτή που ξέρει καλά, πως δεν δικαιούσαι άφεση, δεν δικαιούσαι παράπονο, η γκρίνια σου είναι τώρα αιτία του πόνου σου, εστία αμαρτίας. Για κει δεν έχω να πω τίποτα πια. Εκεί αν μπορείς να μετράς προβατάκια, να φωνάζεις τραγούδια, να κοιμάσαι αν μπορείς, όσο πιο γρήγορα γίνεται, όταν είσαι μόνος.