Καπνίζω Μαργαρίτες

Καπνίζω τις Μαργαρίτες μου, με μια διάθεση αυτολύπησης, λυποντροπής α λα Μαλβίνα. Με μια κρίση αυτογνωσίας, με μια ανατριχίλα συνειδητοποίησης. Για ό,τι δεν κάπνισα, δεν εξέπνευσα ποτέ μου, για ό,τι δεν ήπια, δεν μέθυσα. Κλείνω τα μάτια, προσπαθώντας να κρατήσω τις Μαργαρίτες μέσα μου, μ' ενοχλούν τα πνευμόνια μου, και βήχω. Απόψε καπνίζω την παραδοχή μου, περπατώ βλέποντας κάτω. Και όσο δεν θα πονέσω, χαμογελώ με τα μαύρα δόντια μου, τα επιδεικνύω, και χαίρομαι την γνώση μου, κλεισμένη σε κόκκινα πακέτα. Δεν υπάρχει πια τίποτα να δικαιολογήσω, καπνίζω λουλούδια και πίνω όνειρα διεστραμμένα, στα πρώτα μου βήματα. Στο τελευταίο τσιγάρο, ένα χαμόγελο, για τις αλληγορίες, που έγιναν αλήθειες παραμυθένιες.

... Πάω στις μαργαρίτες πέρα στο λιβάδι
πράσινο λιβάδι σα ζωγραφιστό

- Πούθε πας μικρό μου διόλου δεν φοβάσαι
πέρα είν' το λιβάδι ώρες μακριά

Η δικιά μου αγάπη διόλου δεν φοβάται
τ'ανοιχτό τ'αγέρι την δεντρο-σκιά...