Απείλησα μ' ένα βλέμμα μου την ησυχία.
Γι αυτό φοβήθηκες.
Έσπρωξα την ανοχή στα όρια της.
Είδες σε τι συμβατικά πλαίσια είχες βάλει την ουτοπία, ζήλεψες την δική μου.
Αυτό είναι ζήλεια μου, αποτυχία.
Δεν προσπάθησες να ανέβεις, με τραβούσες κάτω.
Να σπάσουμε ήθελα την κατεστημένη αγάπη τους,
να τα φέρουμε όλα ανάποδα, κι εσύ,
εσύ κοιτούσες να με σταματάς όταν ξέφευγα τα μικρά σου μέτρα.
Ο έρωτας δεν πρέπει να ναι τετριμμένος γιατί δεν είναι έρωτας.
Να σ΄ερωτεύομαι και να 'ναι επανάσταση η τέλεια ένωση μας,
αυτό ήθελα.
Να κάνουμε λίγη την πεπατημένη.
Και εσύ δεν μπόρεσες να καταλάβεις τίποτα, μικρή συνηθισμένη μου.
Πίσω στον καναπέ σου.
5 σχόλια:
Ει, κι εγς ειμαι αναγνώστης σου... δεν έχεις μόνο δυο... :) Χαχαχαχα... πολυ ωραίο πάντως... βρίσκεις σιγά σιγά ξανά το συγγραφικό σου!
3 επίσημοι αναγνώστες! νομίζω σε λίγο θα με πλησιάσουν για διαφημίσεις!!
αν πιστεύεις ότι οι μόνοι αναγνώστες σου είναι οι σχολιαστές σου κάνεις λάθος
Φίλε Γιάννη το να ψάχνεις να σε βρεις στα λεγόμενα ενός "ιστολόγου" είναι ένα πολύ καλό μονοπάτι προς τη παράνοια.
Βουτάνε μια φούχτα λέξεις στο μπέρδεμα της ψυχής τους και τη πετάνε στο χαρτί.
Ακόμα κι αν δεις τ' όνομά σου γραμμένο δε πρέπει να ξεγελαστείς, αυτός εδω ο χώρος είναι ένας της εξιλέωσης και της λύτρωσης, κι αυτό τον καθιστά μονήρη.
Σα δερβίσης ο "ιστολόγος" στροβιλίζεται γύρω απ' τον εαυτό του, κι εσύ, ματαιοπονείς προσπαθώντας να βγάλεις νόημα από ένα του βλέμμα που νόμισες πως έπεσε πάνω σου.
Αυτοπαθής διαστροφή; Μπορεί.
Αλληλεξάρτηση όμως υπάρχει, αλλιώς που να βρεις έμπνευση;
Μ' αρέσει να σας ανησυχώ ειδικά αυτούς στην ισπανία! Χεχε.
Δημοσίευση σχολίου