Στάθηκα στην άκρη του γκρεμού, σύρθηκα ως εκεί πάνω, για μέρες, με ματωμένα γόνατα, με σκισμένα χέρια, προσπαθούσα να με πείσω απελπισμένα, πως πρέπει να φτάσω, να πάρω θέση πάνω απ' το χάος.
Εκεί, με μια ανάσα μου, να αναρριγήσω, να μυρίσω τον ίδιο μου τον ιδρώτα, να ατενίσω την καταστροφή σαν κάτι το αναπόφευκτο. Να νιώσω τα πόδια μου να με τραβάνε κάτω, τις πέτρες να γλιστράνε, να χάσω τον έλεγχο, εκεί ακριβώς που δεν πρέπει. Στην άκρη του γκρεμού να κάνω το μοιραίο λάθος.
Τη μαγική στιγμή, εκείνη, που θα ταλαντεύομαι, θα κινδυνεύω, θα απαντήσω σ' όλα μου τα διλήμματα, θα αποφασίσω!
Σίγουρα ναι, θα ξέρω, όταν φτάσω εκεί, θα έχω πια όλες τις απαντήσεις, θα βγουν εκβιαστικά από μέσα μου, ξεσκίζοντας τις αμφιβολίες, τους δισταγμούς μου.
Στάθηκα στην άκρη, και περίμενα τη μαγική στιγμή, κι όλο γλιστρούσα και κρατιόμουν με μανία από τα βράχια.
Μα όσο περίμενα μου δημιουργήθηκε μια ιδέα διεστραμμένη, φαντάστηκα πως εδώ που έφτασα εγκλωβίστηκα και ίσως να μην μπορώ πια να οπισθοχωρήσω, θα ζω από δω και μπρος πάνω απ' το χάος, θα μείνω για πάντα εκεί, ν' αποφασίζω εκβιαστικά. Μ'έπιασε ρίγος απ' το φόβο και προσπάθησα να γυρίσω.
Να πάω πίσω στην ασφάλεια μου, να μην αποφασίσω τίποτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου