Οι μαλακίες δεν πληρώνονται, τουλάχιστον δεν πληρώνονται όπως πρέπει. Δεν κρατάει κανείς λογαριασμό, δεν χρωστάς σε κανένα, δεν υπάρχει δίκαιη τιμωρία ποτέ. Δεν είναι ανταποδοτικό, δεν λειτουργεί κατ' αντιστοιχία, δεν είναι κάτι που μπορείς να περιμένεις ή όχι. Είναι ηλίθιο να πιστεύεις πως δεν θα πληρώσεις, όπως και να εύχεσαι να πληρώσουν οι άλλοι.
Δυστυχώς μιλάμε για μία παγκόσμια συνωμοσία αδικίας. Η θεία δίκη σπανίως λειτουργεί σωστά, αν και όταν το κάνει μπορεί να σώσει και κανά δυο : άμα πληρώσεις αντιλαμβάνεσαι τη μαλακία σου, και αν μπορείς τη διορθώνεις.
Το δυστύχημα είναι βέβαια να πληρώσεις ισόβια, και είναι δυστύχημα γιατί δεν μιλάμε για έκφραση δικαιοσύνης αλλά για καθαρή ατυχία.
Και τότε κοιτάς γύρω σου κάποιους ανθρώπους κι αναρωτιέσαι τι είδους ζωή τους έχει τύχει, με τι απεριόριστη βλακεία μπορούν να ζουν και να μην πληρώνουν; Το μεγάλο ερώτημα του κοινού ανθρώπου που διαθέτει μία ελάχιστη αίσθηση της πραγματικότητας.
Το μυστικό της παραίτησης όμως άρα και η αρχή της ευτυχίας(η ευτυχία προκύπτει πάντα από παραίτηση αλλά δεν είναι επί του παρόντος) είναι η παραδοχή αυτής της χυδαίας αδικίας. Ϋστερα και καθαρά συμφεροντολογικά αρχίζεις να κόβεις ό,τι μαλακίες σου φαίνονται πιο τραγικές και φυσικά δεν σταματάς ποτέ να ελπίζεις: τόσοι και τόσοι γλιτώνουν με χειρότερα, εσύ γιατί;
Goofy μου τι ρωτάς; Το συννεφάκι σου τα γάμησε όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου