Και πως να βιάσεις τις λέξεις να βγουν, πως να τις πείσεις, αφού τις κρατούσες κλειδωμένες τόσο καιρό, λες και δεν ήξερες πως να τις γράψεις,μη τις φοβάσαι, λέξεις είναι, λόγια του αέρα, μελάνι στο κενό. Απλά, μερικές φορές σε κάνουν να νιώθεις υποχείριο, γιατί εκφράζονται σε συγκεκριμένη σειρά, με συγκεκριμένους κανόνες, και άλλες φορές κάνουν πραγματικά ό,τι θέλουν, για παράδειγμα δημιουργούν τυχαίες ρίμες, που θες και προσπαθείς απελπισμένα να τις βγάλεις απ' το κείμενο σου, γιατί είναι τόσο παράφωνες, κι αυτές εμφανίζονται συνεχώς, και αφού δεν έχεις μέσα σου ρίμες, γιατί σου βγαίνουν στο χαρτί, κανείς δεν ξέρει.
Μα το μόνο που έχω και θέλω να μπορέσω κάποια μέρα να γράψω, αν μ αφήσουν οι λέξεις, είναι ο ρυθμός με τον οποίο διαβάζω, αισθάνομαι τα κείμενα σαν μουσική, αλλά μια συγκεκριμένη μελωδία, θαρρείς και νιώθω πως πρέπει να τις βάλω, ώστε ν' ακούσω σωστά αυτά που ήθελαν να πουν, γι αυτό μ εκνευρίζουν οι λέξεις γιατί υπάρχει πάντα ένας τρόπος να τις γράψεις, και με τυραννάνε ώσπου να τις βάλω στην σωστή σειρά.
Και τώρα διαβάζω τη μελωδία, κι είμαι πολύ περίεργη, τη διαβάζεις κι εσύ;
6 σχόλια:
αισθάνομαι τα κείμενα σαν μουσική...
Πολύ ωραίο αυτό... Και ίσως τελικά να μην είναι μία η μελωδία που έχουν οι λέξεις αλλα πολλές, αρκεί να έχεις το αφτί για να τις ακούσεις... (εγώ δυστυχώς δεν το χω...)
Νομίζω είναι η εμμονή που σε κάνει να ακούς, όχι η έφεση!Αιώνια συζήτηση περί ταλέντου και ενασχόλησης..
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη, αυτή είναι η αγαπημένη μου φράση τους τελευταίους μήνες.
Στη περίπτωση των λέξεων οσο τις φοβάσαι το παίζουν δύσκολες.
Όσο τις αγριοκοιτάζεις χορεύουν στο ρυθμό.
"...τον κοσμικό παλμό..."
Μερικές φορές απλά το μυαλό μαγκώνει σε ιδέες τετριμμένες και δεν διασκεδάζεις να ζορίζεις τις λέξεις, γιατί βγαίνουν άσχημες και κουτσές. Μερικές φορές σου λείπει η αισιοδοξία ότι μπορεί να εκφράσεις όχι κάτι ανείπωτο τελικά, αλλά έστω ευχάριστο!
Εκεί κάπου σταματάς και να γράφεις..
Εκεί είναι που αρχίζεις και σκέφτεσαι γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς καινουργιες λέξεις, καινούργιες προτάσεις, καινούργια λόγια και φράσεις! Εκεί είναι που καταλαβαίνεις κι εσένα καλύτερα και ξαναβρίσκεις την διάθεση σου να ξαναγράψεις! Και το γράψιμο στον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό... Άλλος γράφει με λέξεις, άλλος με χορό, άλλος με μουσική, άλλος με επιστήμη... Κι εκεί είναι που βρίσκεις πάλι κάτι ευχάριστο να πεις!
το παραθέτω όλο λοιπόν:
Αισιοδοξία
Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Aς υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού
και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράσει.
Aς υποθέσουμε πως είμαστε εκειπέρα,
σε χώρες άγνωστες της Δύσης, του Bορρά·
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχτεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Aς υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν
τα παντελόνια μας, και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -σημαίες στον άνεμο χτυπούν-
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής-
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Δημοσίευση σχολίου