De profundis(εκ βαθέων)

Όσο ήμουνα στη φυλακή του Γουόντσγουερθ, ποθούσα το θάνατο. Ήταν η μοναδική μου επιθυμία. Όταν με έφεραν εδώ, αφού παρέμεινα δύο μήνες στο αναρρωτήριο, συμφιλιώθηκα με τη συμφορά μου, γιατί η κατάσταση της υγείας μου, παρουσίαζε σταδιακή βελτίωση. Πήρα την απόφαση να δώσω μόνος μου ένα τέλος στη ζωή μου μόλις θα έβγαινα από τη φυλακή. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, αυτή η σκέψη ξεθώριασε μέσα μου και αποφάσισα να ζήσω, φορώντας όμως για πάντα τα ρούχα της θλίψης, όπως ένας βασιλιάς ποτέ δεν αποχωρίζεται την πορφύρα του, να μη χαμογελάσω ποτέ πια, να σπέρνω το πένθος σε όποιο σπίτι μου άνοιγε τις πόρτες του, να κάνω τους φίλους μου ν' ακολουθήσουν το δικό μου μελαγχολικό βήμα, να τους διδάξω πως η θλίψη είναι το αληθινό μυστικό της ζωής να τους δηλητηριάσω τη ζωή με μια θλίψη που δεν ήταν δικιά τους, να τους φαρμακώσω με το δικό μου πόνο. Τώρα νιώθω πολύ διαφορετικά. Αντιλαμβάνομαι πως θα ήταν μεγάλη αγένεια και αχαριστία να κρεμάω τα μούτρα μου μέχρι κάτω όταν θα με επισκέπτονται φίλοι, για να τους αναγκάσω έτσι να κρεμούν κι αυτοί τα μούτρα τους ακόμη πιο κάτω για να μου δείξουν ότι συμπάσχουν μαζί μου. Ή να τους φωνάζω για φαγητό και να τους βάζω να κάθονται αμίλητοι για να δοκιμάσουν πικρά χόρτα και κρέατα μαγειρευμένα για επικήδειο γεύμα. Πρέπει να μάθω τον τρόπο που θα γίνω χαρούμενος και ευτυχισμένος.

Oscar Wilde
απόσπασμα από το De profundis

Πρέπει να συμφιλιωθώ με την ιδέα της επανεκίννησης!