“Γεννηθήκαμε σε μια πολύ αδιάφορη ιστορική συγκυρία, στην πιο αδιάφορη, γεννηθήκαμε στην κοίλη στροφή της ιστορίας. Εκεί που η κοινωνία, εξασθενημένη, ματωμένη, διαλυμένη σχεδόν απ' τις συγκρούσεις και τους αγώνες της, κλείνεται και σωπαίνει, φοβάται κοιτά γύρω της απειλητικά, τρομοκρατεί και τρομοκρατείται. Ζούμε την μεταβατικότητα, τα συντηρητικά χρόνια εκεί που οι ιδέες τελειώσαν, τα όνειρα φθάρθηκαν, οι ελπίδες κατέρρευσαν. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί απέτυχε άλλη μια γενιά, να κάνει τη γη Παράδεισο, κανείς δεν ξέρει, δεν κατάλαβε, κανείς δεν είναι σίγουρος για ν' απαντήσει. Η γενιά μας ζει ακριβώς εκεί : ανάμεσα στα φθαρμένα όνειρα και τις σβησμένες ελπίδες, να ψάχνει τα αίτια, να αναλώνεται σ' αναμασήματα, σ' ιστορίες τελειωμένες, να χάνεται στις λεπτομέρειες. Κι ορίστε όλοι μας γεράσαμε πριν την ώρα μας και χάσαμε τις δυνάμεις μας σ' ανούσιες πληροφορίες, δικαιολογίες της ιστορίας, κι ενέργεια δεν έχουμε, δεν έχει κανείς μας πρωτότυπες ιδέες. Κάνουμε πως δεν το ξέρουμε μα δεν έχουμε ανάμεσα μας ούτε έναν ηγέτη, να κάνει τα σχέδια της γενιάς μας, να μας εκφράσει, να μας οδηγήσει στη δική μας τομή. Κάνουμε πως δεν το προσέξαμε ότι όσοι από εμάς δεν είναι πρακτικά ηλίθιοι ή τυφλοί, είναι δυστυχισμένοι στα όρια της κατάθλιψης. Αλλά έτσι είναι δυστυχώς, και το ζω το βλέπω σε κάθε πρόσωπο, μας καταπίνει αυτή η αδιαφορία, μας συνθλίβει, γιατί είναι ολική και αναπόφευκτη. Δεν μπορούμε να πάμε το χρόνο πίσω να γεννηθούμε 100 ή 50 χρόνια πριν, να τον πάμε μπροστά να γεννηθούμε στην επόμενη επανάσταση. Εν τέλει, η ιστορική ησυχία μας φέρνει στα άκρα, αναζητούμε απεγνωσμένα μια φλέβα ζωής. Ζητάμε να βρούμε την σανίδα σωτηρίας μας. Κι όπως υπάρχει αυτή η άμεση σχέση της ψυχής με την Τέχνη, δημιουργείται μέσα μας αυτή η ψευδής ροπή προς την καλλιτεχνικότητα. Αυτή η ροπή υπάρχει γιατί προσπαθούμε απεγνωσμένα ν' αποδείξουμε πως δεν πεθάναμε, κι είναι όμως τα έργα μας νεκρά, στείρα η φαντασία μας, η έμπνευση μας. Δυστυχώς δεν είμαστε η γενιά φαινόμενο όπως πιστεύατε μέχρι σήμερα, αυτή με τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους, η γενιά που έχει πιο πολλούς καλλιτέχνες απ όσους έζησαν σ όλη τη γη ως τώρα. Αντιθέτως. Κι είναι τόσο θλιβερό, δείτε τα πρόσωπα σας, θέλουμε τόσο απεγνωσμένα να ξεχωρίσουμε μα είμαστε το μεσαίο σκαλοπάτι! κι είναι κατάρα αυτή γραμμένη στο μέτωπο μας”.
Σταμάτησε να μιλά, κι ένιωσα να με διαπερνά μια ανατριχίλα, μια νότα δημιουργικής απελπισίας.
7 σχόλια:
Παρόμοια συζήτηση είχα πριν τρεις μέρες με τον αδερφό μου.
Και όντως είναι απογοητευτικό όταν συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να αγωνιστείς για κάτι οφθαλμοφανές, να προτάξεις τις πεποιθήσεις σου για την επίτευξη κάποιου φοβερού στόχου που θα επιφέρει τεράστιες αλλαγές.
Απ’ την άλλη, η δική μας η γενιά απαιτεί καθημερινούς μικρούς αγώνες, όχι για να επιφέρουμε κάποια οικουμενική αλλαγή στο υπάρχον κατεστημένο, ούτε για να βάλουμε τον Παράδεισο ανάμεσά μας, αλλά για να εξασφαλίσει ο καθένας από εμάς ατομικά, μία θέση στην κοινωνία, από την οποία θα μπορεί να τρέφει όλες του τις επιθυμίες. Όσο περήφανοι κι αν νοιώθουν ορισμένοι, η τάση αυτή είτε μας επιβάλλεται με κοινωνικοπολιτικά στίγματα, είτε απλά μας αρέσει κια μας πορώνει. Ή αλλιώς, είναι τάση που σ’ ορισμένους φωνάζει από χιλιόμετρα ενώ σ’ άλλους, έχει κρυφτεί πίσω απ’ τις αδυναμίες και τους φόβους τους και δρα εν αγνοίαν τους.
Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Άλλωστε σιχαίνομαι τις γενικεύσεις..
αγνοώ τον Μανώλη για να σχολιάσω το πασιφανές: φτιαξαμε μια κοινωνία για να αγωνιζόμαστε κατόπιν να γίνουμε μέλη της! Με κάνει να αισθάνομαι χαμένη.
α επίσης μανώλη, αυτό που λες στον βαγγέλη, είναι σαν να λες στον μπαμπά του να γίνει ιδιοκτήτης εφημερίδας!!!
Πρώτον Μανώλη δεν έπρεπε να διαγράψεις αυτό που έγραψες... Την ελευθερία του διαδικτύου μην την εκμεταλλεύεσαι! Εγώ δυστυχώς ας πούμε δεν είδα τι έγραψες!
Αυτή η απογοήτευση θεωρώ πως είναι "φτιαχτή"! Εμείς απλώς δεν θέλουμε να αγωνιστούμε, όχι οτι δεν υπάρχουν πράγματα για να αγωνιστείς. Εμείς δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε, όχι οτι δεν έχουμε φαντασια, θέληση και ταλέντο, ο καθένας το δικό του ταλέντο! Απλά θέλουμε να παραμένουν όλα ίδια, μια μετριότητα! Αλλα δεν νομίζω οτί αυτό το πράγμα είναι ίδιον της κοινωνιας μας μόνο! Απο πάντα ήταν έτσι είμαι σιγουρος! Απλά παλιότερα δίναν τα αίτια σε πολέμους και διάφορα τετοια τρανταχτά "κοινωνικά" ζητήματα! Απλά επειδή ζούμε σε εποχές "ειρήνης και γαλήνης" θεωρούμε οτι είμαστε χειρότερη γενιά απο την προηγούμενη, το οποιο για μένα δεν ειναι αληθές. Τώρα όσο ποτέ θα πρέπει οι περισσότερο συνειδητοποιημενοι "καλλιτεχνες" να δώσουν το στίγμα τους στον κόσμο και να τον αλλάξουν... Και μπορεί να γίνει, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τις δυνάμεις μας!
Τον κόσμο τον αλλάζουν οι επιστήμονες.Οχι οι καλλιτέχνες και οι επαναστάτες.
Τον κόσμο τον κινεί το χρήμα. Πέρα από κλισέ, στην ουσία. Τους επιστήμονες τους κινεί το χρήμα. Κι εφόσον δεν είμαστε -ακόμα- αρκετά καλλιτέχνες ώστε να τ' απαξιώσουμε, μας κινεί κι εμάς.
Δημοσίευση σχολίου