Ας υποθέσουμε λοιπόν πως έμεινε κάτι ακόμα να πούμε! Ας το μοιραστούμε με χαμόγελο!
Ας προσποιηθούμε ότι δεν κρέμεται από πάνω μας, αιμοσταγής, η Ιστορία,
πρόθυμη να διαλύσει την όποια αίσθηση μοναδικότητας μας, να σβήσει την τελευταία αφελή ελπίδα μας, να μηδενίσει την όποια υποψία παρθενογέννησης στο έργο μας. Ας υποθέσουμε πως δεν στάζει περιφρόνηση πάνω μας, απ' τα βιβλία που ξαπλώνουνε στα ράφια.
Η καλύτερα, ας αισθανθούμε κοινοί γιατί αυτό μας πρέπει. Ας γονατίσουμε, ίδιοι χριστιανοί, μπροστά
σ' αυτούς που τόσο παλιότερα και τι κρίμα! τόσο καλύτερα, ψιθύρισαν τις τωρινές μας σκέψεις.
2 σχόλια:
Η μοναδικότητα αναλογίζεται ατομικά στoν καθένα.
Γιατί η μοναδικότητα ξεκινά όταν εσύ θεωρείς τον εαυτό σου αυθεντικό πρωταρχικό μοναδικό και αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου σου, του είναι σου. Τότε είσαι πραγματικά ένας και μοναδικός και μπορείς να ξεχωρίζεις στη συνάφεια του κόσμου.
Έτσι,ας μην αναλώνομαι στο να ζυγίζω το πρωτότυπο των πράξεών μου απέναντι στην ιστορία. Γιατί ό,τι κάνω το κάνω για εμένα και κάθε πράξη μου θα αποτελεί κάτι πρωτότυπο για εμένα τον ίδιο.
Λοιπόν είναι περίεργο και το σκεφτόμουν πολύ τελευταία:εκφραζόμαστε με απώτερο σκοπό, την εσωτερική γαλήνη, την ψυχική ισορροπία, την εξαφάνιση της ένδοθεν σαρκοβόρας ανησυχίας που μας ταλαιπωρεί. Αλλά είναι ακριβώς αυτή η ανησυχία που μας δίνει ζωή και αν τη σβήσουμε θα μείνουμε μέσα σιωπηροί,ευτυχισμένοι, για πάντα.
Συνεπώς ενώ ο τελικός μας σκοπός πρέπει να είναι η Ησυχία, όσο την χτίζουμε, πρέπει να χτίσουμε και κάτι πιο δημιουργικό, από ένα μονοπάτι ευθεία στη Σιωπή. Πρέπει να προσθέσουμε κάτι ουσιαστικό πριν σωπάσουμε, αλλιώς είναι σαν να μη δημιουργήσαμε ποτέ.
Με αυτή την έννοια τι μας έμεινε να προσθέσουμε, ρωτώ!
Δημοσίευση σχολίου