(...)Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Κ. Καρυωτάκης, "κιθάρες"
Κι απελπισμένα το αναζητούμε, σαν τ' όπιο, την ώρα της ανησυχίας. Πως ν' ομορφύνουμε ψάχνουμε την απελπισία, πως να της δώσουμε ένα πρόσωπο ανεκτό. Να στολίσουν θέλουμε οι λέξεις, ο Λόγος, το αδιέξοδο μας, να το δεχτούμε ύστερα, να επέλθει ειρήνη.
Μα γονατίζουμε όλοι στον ίδιο θεό, και τελειώνουν οι λέξεις, πιστεύουμε όλοι στα ίδια όπλα, κι αυτά μας προδίδουν! γιατί κανείς δεν ηρέμησε, κανείς δεν νίκησε πολεμώντας με δαύτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου